Κατερίνα

..Η ελευθερία μου είναι στις σόλες

των αλήτικων παπουτσιών μου.

Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.

Μπορώ να σεργιανίσω ότι ώρα μου γουστάρει.

Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας

Στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε

την ώρα που απαυτωνόσαστε

την ώρα που κάνετε το χρέος σας

στα παιδιά σας, στο σωματείο σας

την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα

πως τρώτε αυγολέμονο

και τρώτε σκατά

μπορώ και περπατάω,

με τα αλήτικα παπούτσια μου

πάνω από τις στέγες σας

όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη

την ηλίθια με τη σκούπα, τη Μαίρη Πόπινς-

δεν πιάνετε το κανάλι μου

μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος

ανθρωπάκια χέστες, κατά βάθος σας λυπάμαι

αλλά τώρα δε χάνω το χρόνο μου μαζί σας

δεν θέλω παρτίδες με κανέναν σας

η ελευθερία σας

είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου

θάρθει η ώρα που θα τις γλύφετε

και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας «θαύμα, θαύμα»

αυτά τα παπούτσια

ποτέ δεν ξεκουράζονται και ούτε βιάζονται

όταν εγώ καθαρίσω από εδώ

θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο νούμερο, δεν

λειώνουν,

όσες πρόκες και αν ρίχνετε στο δρόμο.

Σας βαράνε στο δόξα πατρί σας

θα έρθει η ώρα

που θα τρέχετε απεγνωσμένα στο στιλβωτήριο

«συνοδοιπόροι» και «αποστάτες»

να βάψετε τα δικά σας

μα η μπογιά

δεν θα πιάνει

ότι και αν κάνετε, όσα και αν δίνετε

τέτοιο άτιμο κόκκινο είναι το δικό μας.

Καράβι

Ξιφουλκούν για το πάρκο

Εκατόν τριάντα καλλιτέχνες ενώνουν τις δυνάμεις τους, ώστε να μην «ξεπουληθεί και το τελευταίο μεγάλο κομμάτι γης της Αθήνας».
«Καράβια», κατασκευές με υλικά από παλιά καρνάγια Η εικαστική τους έκθεση, που άνοιξε χθες το πρωί τις πύλες του κτηρίου Ξιφασκίας, λειτουργεί ως ένα ζωντανό παράδειγμα για το μοντέλο που θα μπορούσε να ακολουθηθεί, όχι μόνο για την αξιοποίηση των ολυμπιακών ακινήτων, που μέρα τη μέρα ρημάζουν, όσο και ολόκληρης της περιοχής του πρώην Αεροδρομίου (συνολικού εμβαδού 6.264 στρεμμάτων).
Και ο Μ. Θεοδωράκης
Στο πλευρό τους συντάσσεται και ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος θα δώσει συναυλία στον ίδιο χώρο την Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου με την ορχήστρα του.
Σκουπίδια, μισοσκισμένες σημαίες από τις ημέρες των Special Olympics, κομμένα καλώδια και ξεβίδωτες λάμπες. Η εικόνα που παρουσιάζουν σήμερα τα περισσότερα από τα ολυμπιακά ακίνητα είναι λίγο-πολύ ίδια. Μπαίνοντας όμως κανείς στον αχανή χώρο του κτηρίου της Ξιφασκίας, το οποίο ανοίγει τις πύλες του μια-δυο φορές το χρόνο -την τελευταία για επιδείξη μόδας- 160 έργα τέχνης δίνουν μια διαφορετική πνοή. Πρόκειται για έργα νέων, κυρίως, καλλιτεχνών αλλά και κάποιων καταξιωμένων. Ολοι τους πάντως είναι ευαισθητοποιημένοι και ενεργοί πολίτες και διαθέτουν τα έργα τους για έναν σκοπό: «Είμαστε αντίθετοι στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και στην οικοδόμηση του χώρου, όπως προβλέπεται από τα fast track κυβερνητικά σχέδια», σημειώνουν χαρακτηριστικά.
Πίσω από αυτή την πρωτοβουλία βρίσκεται η Επιτροπή Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο. Η Επιτροπή έχει την υποστήριξη του Δήμου Ελληνικού - Αργυρούπολης, αλλά και του Αλίμου και της Γλυφάδας. Ηδη από τον προηγούμενο Μάιο οργανώνουν το Φεστιβάλ Αντίδρασης και Δημιουργίας. «Θέλουμε να φέρουμε όσο πιο πολλούς πολίτες στο χώρο αυτό για να τον γνωρίσουν, να τον νιώσουν δικό τους και να μπορούν να τον υπερασπιστούν καλύτερα», εξηγεί το σκεπτικό του ο δήμαρχος Ελληνικού - Αργυρούπολης Χρήστος Κορτζίδης.
Κάτοικοι της περιοχής και ευαισθητοποιημένοι πολίτες ολόκληρου του Λεκανοπεδίου βλέπουν τον κίνδυνο να είναι προ των πυλών. Και αντιδρούν. «Η περιοχή αυτή δεν θα πρέπει να χαθεί ως τόκος στους τραπεζίτες. Δεν έχει αυτό το δικαίωμα η κυβέρνηση. Η ποιότητα ζωής δεν πληρώνεται άλλωστε με κανένα χρηματικό αντίτιμο. Και στο κάτω κάτω δεν τα χρωστάει ο κόσμος της Αθήνας», μας λέει η αντιδήμαρχος Ρόδη Γεωργακάκη.
Ανάμεσα στην Επιτροπή Αγώνα και η Ελένη Πορτάλιου, δημοτική σύμβουλος του Δήμου της Αθήνας και καθηγήτρια Αρχιτεκτονικής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, ασχολήθηκε και με το οργανωτικό κομμάτι της ενδιαφέρουσας εικαστικής έκθεσης. Αλλωστε, η δημιουργία ενός μητροπολιτικού πάρκου, που λείπει από ολόκληρο το λεκανοπέδιο της Αττικής, δεν θα μπορούσε να αφορά μόνον τους κατοίκους των Δήμων Ελληνικού-Αργυρούπολης, Γλυφάδας και Αλίμου αλλά και κάθε Αθηναίο.
Η ίδια δείχνει το παράδειγμα που ακολούθησαν πόλεις όπως η Λιλ, η Καέν, η Βαλενσιέν, το Σεντ Ετιέν, η Κωνσταντινούπολη, το Σαράγεβο και το Μπιλμπάο. «Επένδυσαν στον πολιτισμό και μέσα από τον πολιτισμό αναζωογόνησαν και την οικονομία. Δεν θέλουμε τον πολιτισμό του τσιμέντου, των μεγάλων εργολάβων, της εκποίησης», λέει.
Η μελέτη του ΕΜΠ
Οι προτάσεις αυτές δεν είναι λόγια. Βασίζονται σε μια ειδική μελέτη που έχει εκπονήσει το «Εργαστήριο Αστικού Περιβάλλοντος» του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Τα αποτελέσματά της απαντούν τεκμηριωμένα γιατί η δημιουργία του πάρκου είναι αναγκαία, εφικτή και φτηνή. Υποδεικνύουν επίσης μια βασική στρατηγική βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων φάσεων για τη δημιουργία ενός υψηλού χώρου πρασίνου, άθλησης και πολιτισμού παναθηναϊκής εμβέλειας.
Το πρώην Αεροδρόμιο έχει εμβαδόν 6.264 στρέμματα (5.287 στρέμμ. αεροδρομίου και 977 στρέμμ. παραλίας) και διαθέτει 480 κτήρια. Σύμφωνα με τη μελέτη του ΕΜΠ, η ύπαρξη του μητροπολιτικού πάρκου δεν είναι μόνο απαραίτητη. Ακόμη κι αν γίνει, θα μας λείπουν 50 χιλιάδες στρέμματα για να ανήκουμε στα κατώτερα επίπεδα ανεκτού πρασίνου πανευρωπαϊκά.
Οσο για το κόστος του; Ανέρχεται σε 47 εκατ. ευρώ. στο τμήμα που είναι σήμερα διαθέσιμο για φυτεύσεις - αναμορφώσεις και σε 101 εκατ. ευρώ για όλη την έκταση.
Ανάμεσα στους πέντε άξονες της χρήσης του, σημαίνουσα θέση θα έχει και ο πολιτισμός. Προτείνεται ένα Κέντρο που θα περιλαμβάνει: Επιστημονικό - Εκπαιδευτικό Ενυδρείο, τις υπάρχουσες Αρχαιολογικές Αποθήκες -οι οποίες προτείνεται να επεκταθούν με τη δημιουργία Αρχαιολογικού Μουσείου για τις μεγάλες αρχαιολογικές συλλογές του Σαρωνικού και των Μεσογείων- καθώς και Μουσείο Αεροπορίας.
Τέλος, η μελέτη αναφέρει ότι το μεγάλο διατηρητέο κτήριο του πρώην Ανατολικού Αεροσταθμού, λόγω μεγέθους και συμβολισμού, μπορεί να φιλοξενήσει εκθέσεις, επιστημονικά συνέδρια και καλλιτεχνικά γεγονότα. «Αντίθετα, θεωρούνται ασύμβατες μητροπολιτικές χρήσεις μαζικού εμπορίου (πολυκαταστήματα) ή μαζικής αναψυχής (πολυκινηματογράφοι)».
****Εως 30 Σεπτεμβρίου, καθημερινά 5 μ.μ. - 10 μ.μ. Πρόσβαση με τραμ: είσοδος από παραλιακή, 2η στάση Αγίου Κοσμά. Επίσημα εγκαίνια, 7 Σεπτεμβρίου στις 7.30 μ.μ.
****Συναυλία Μίκη Θεοδωράκη στις 16 Σεπτεμβρίου.

            ΠΑΣΧΑ  2011

Για όσους διαβαίνουν μέσα

Από νύχτες και μέρες

Ενός παράξενου Απρίλη

Και με πιστεύουν

Όταν φωνάζω: Ο δικός μας Χριστός

Φέτος θα σταυρωθεί στα Λεχαινά Ηλείας!

                ***********

«Εσύ με ποιους είσαι;

Ρώτησε ο Λύκος των Τόκων

τον Αντάρτη Αμνό…

… «Εγώ είμαι με τους ανθρώπους

Που αγαπάνε τους Ανθρώπους»,

απάντησε ο Αντάρτης Αμνός.

                   Στάθης

                 ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ  15 Ιαν. 2011

.   ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΟΔΟΙΠΟΡΩΝ

                ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

    Α΄

Αύριο πάλι θα τα ξαναπούμε.

Προς το παρόν στάσου πίσω από την πόρτα.

Και κλάψε δυο φορές με δάκρυα καυτά.

Έτσι κι αλλιώς τους γερανούς δεν θα τους ξαναδούμε.

Τ’ αστέρια των ερώτων μας γλιστράνε στα βρεγμένα χόρτα.

Του Νεγρεπόντη ‘’ο γέρο νέγρος Τζίμ ‘’ ήταν όλα τα λεφτά.

Κι αν μόνο για σένα,

βγάζω στο Γιουσουρούμ εμένα.

Με δυο χιλιάδες ψέματα,

της καρδιάς τα μαύρα αίματα.

Μια ζωή προσπαθώ να καταλάβεις,

τις μουτζούρες στο γράμμα που θα λάβεις.

Κουράστηκα στην παραλία να σε περιμένω,

για τα Κύθηρα με διπλό εισιτήριο πια δεν επιμένω.

Μπροστά στη θάλασσα τη μαργιόλα και λεβεντοπνύχτρα.

με πήρες ν’ ανακατεύω την κακαβιά στη χύτρα.

Στης Μυτιλήνης τα δίδυμα, θαμπά φανάρια,

με τους κοντραμπατζήδες μ’ έπαιζες στα ζάρια.

Κι εγώ στη φαντασία μου με σαντούρια και τσαμπούνες,

πάνω στα κεραμίδια χόρευα με ζουλάπια και κουρούνες.

Αμέτρητες οι νύχτες που στο ταβάνι σε πλαγιάζω,

και σαν Αρετούσα στο δικό μου παράδεισο σε ξελογιάζω.

Μέχρι να γίνουμε στα πέλαγα δυο κύματα αφρισμένα,

καλύτερα στην πείνα, παρά δώστε συμπόνια στα καημένα.

Βάλε το βελούδινο καπέλο, γόβες  στιλέτα κόκκινα,

στη δικιά μας ζωή με το σταγονόμετρο τα ρόδινα.                  

   Β΄ 

Αύριο πάλι ίσως σε βουνό ψηλό να ξαναγεννηθούμε.

Προς το παρόν συμβιβάσου με τα καθημερινά.

Φτιάξε χαρταετούς στα σύννεφα να φτάσουν Καθαρή Δευτέρα.

Έτσι κι αλλιώς στους Δελφούς δεν θα ξανά αγαπηθούμε.

Γλιστρούν τα σκαλοπάτια μπροστά στ’ ανάκτορα τα θερινά.

Στην αλισάχνη της θάλασσας σ’ έκλαψα ασπρομάλλη μου πατέρα.

Και να σου λένε αυτοί που πάντα τη βγάζουν καθαροί,

καθίστε φρόνημα μην έρθουν πάλι οι Γερμανοί.

Και σας στείλουν στο Άουσβιτς να σας κάνουν σαπούνι,

τις μέρες τούτες είναι εύκολο να παριστάνεις το κομμούνι.

Να βάζεις κι ένα φανελάκι με του Τσε Γκεβάρα τη μορφή,

λαμπόγιαλο οι βίτρινες, να πληρώσουν οι μικροαστοί.

Τους πένητες και πλάνητες πάντα να τους συμπονείς,

κι όταν χιονίζει μαζί τους το μυστικό δείπνο μη λησμονείς.

Στη ζωή τίποτα δεν αξίζει πιο πολύ απ’ την αγάπη,

να την αλλάζεις μόνο με του Γολγοθά τα πάθη.

Στα πέτρινα γεφύρια που ανταμώνουν το ρίσκο με το θάνατο,

άσε το δάκρυ σου να γίνει βιολέτα και νούφαρο αθάνατο.

Πιάσεμε απ’ τη μέση κι άπλωσε τα φτερά σου στον άνεμο,

κάποτε μπορεί να βρούμε κι εμείς ένα λιμάνι απάνεμο.

Κι όταν θα κάνεις το σταυρό σου πάνω σε βράχους θαλασσινούς,

δώσε συγνώμη σ’ αυτούς που βγάζουν λόγους ψεύτικους κι  

                                                                 αληθινούς.

Η δική μας η ζωή το έμαθες καλά είναι στεναγμός και δρόμος,

νύχτες αδιέξοδες, πίσω από το παράθυρο σκορπιός ο χρόνος.

Έλα σαν ανατολή στη μοναξιά μου και σφίξε δυνατά το χέρι μου,

μοναδική παρηγοριά μου έχω μόνο εσένα μακρινό αστέρι μου.

                                                                 (ανέκδοτο)

                 Με αγάπη πάντα

                           Άρης Ταστάνης

    

                           *********

ΝΑΥΤΙΛΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΗ

Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

στους φράχτες μέσα μας ...

«Εσύ με ποιους είσαι;» ρώτησε ο Λύκος των Τόκων τον Αντάρτη Αμνό...
...«εγώ είμαι με τους ανθρώπους που αγαπάνε τους ανθρώπους», απάντησε ο Αντάρτης Αμνός.
.....................................
Με τρελή πυξίδα τρέχει αυτός ο καιρός
κάποιοι σκέφτονται να φυτεύουν κουκιά στις ταράτσες τους
κι εγώ -Σάββατο σαν ψυχοσάββατο- θυμάμαι τον πατέρα μου να βγάζει απ' το τσεπάκι του σακακιού του, λίγο πιο ψηλά απ' το ύψος της καρδιάς, τα γυαλιά του
για να διαβάσει την εφημερίδα του. Μια κίνηση σχεδόν τελετουργική, πάντα
η ίδια, περίπου την ίδια ώρα κάθε βράδυ,
δίπλα στη σόμπα τον χειμώνα
κάτω απ' τη μεσκουλιά στον κήπο το καλοκαίρι...
Δεν θυμάμαι τις ειδήσεις της εποχής εκείνης -κάνω ότι δεν τις θυμάμαι, είχε Βιετνάμ, Νίξον, ντε Γκωλ και στην Ελλάδα λέγαμε ακόμα την Τογιότα, Τουότα...
Ο κ. Αρης Ταστάνης, περίπου πέντε χρόνια μεγαλύτερος από μένα -παιδί τότε κι αυτός- ανάπηρος σήμερα (εδώ και κάποιες δεκαετίες) λογοτέχνης.
Ο κ. Ταστάνης, κωπηλάτης των λέξεων κι εργάτης των γραμμάτων, λαμβάνει μια τιμητική λογοτεχνική σύνταξη 776 ευρώ (τα καθαρά) κάθε μήνα.
Φέτο τα Χριστούγεννα αυτό το γαμημένο ρωμαίικο κράτος τον πληροφόρησε ότι δεν θα λάβει «δώρο» διότι δεν έχει συμπληρώσει το εξηκοστό έκτο έτος της ηλικίας του.
Ο κ. Γερουλάνος, υπουργός Πολιτισμού (ποιου;), του οποίου 776 ευρώ κάνουν τρεις γραβάτες, ένα πουκάμισο κι ένα σώβρακο, πληροφόρησε
τον ανάπηρο γραφιά ότι δεν δύναται να πάρει «δώρο» Χριστουγέννων, διότι είναι ακόμα ζωντανός, παρ' ότι δεν έχει γίνει ακόμα εξήντα έξι ετών.
***
Υπερήφανος ο κ. Ταστάνης αρνήθηκε να διαμαρτυρηθεί (και η στήλη απ' άλλον άνθρωπο έμαθε την ιστορία του)- έτσι ατάραχος ο Υπουργός κι ανενόχλητος ο κάθε καρεκλοκένταυρος Αρμόδιος, μπορούν να συνεχίζουν διάγοντες μακάριοι, άλλωστε
ο νόμος είναι νόμος, dura lex sed lex, σκληρός νόμος αλλά νόμος και, τέλος πάντων,
βρε αδερφέ, τι να σου κάνουν οι αρμόδιοι χωρίς τη συνδρομή των συναρμόδιων;
Το γαμημένο αυτό κράτος του Γιωργάκη, του Κωστάκη, του Σημίτη, των Τραπεζών και των νταβατζήδων
που προσκυνάει τους φοροφυγάδες και ξεσκίζει τους εργάτες, δεν έχει λεφτά για τους ανάπηρους
αλλά έχει εκατομμύρια ευρώ για να πληρώνει η κυρία Διαμαντοπούλου Εταιρείες Συμβούλων (!!!) για να της υποδεικνύουν πώς θα ξεπατώσει οριστικώς στην εκπαίδευση ό,τι γλύτωσε ώς τώρα
από τους ερασιτεχνισμούς των ηλιθίων
και τη στοχευμένη υπονόμευση των ξεπουλημένων.
* * *
Λεφτά έχει η κυβέρνηση των ανδρεικέλων για να πασάρει κρατική διαφήμιση στα προσκείμενα και παρακοιμώμενα αφεντικά των ΜΜΕ, λεφτά έχει για να χρυσοταΐζει παπαγαλάκια-δημοσιογράφους, λεφτά για τα πέι-ρολς των εξωνημένων έχει, για τους αριστούχους όμως υπότροφους στο εξωτερικό δεν έχει! Ούτε τους νέους ούτε το μέλλον τους ούτε τους ανάπηρους ούτε τους γέροντες αντέχει η οικονομία.
Ποια οικονομία; του Τσουκάτου με το βαλιτσάκι του; της Ζήμενς με τις μίζες της; της «πυραμίδας» του Χρηματιστηρίου; της ληστείας των Ταμείων;
Για ποιων την οικονομία θα πληρώνει ακριβότερο εισιτήριο στις συγκοινωνίες ο εργατικός που βρίσκεται χαράματα στους δρόμους για να πάει στη δουλειά του -αν θα την έχει κι αύριο! Για τις σουίτες του Πάγκαλου; για ποια οικονομία;
Είναι τόσον πονηροί οι τρέχοντες Κουίσλινγκ που μας κυβερνάνε, ώστε ετοιμάζουν έναν απ' αυτούς, πρώην υπουργό, να τον παραπέμψουν σφάγιο κι αποδιοπομπαίον τράγο
να ξεπλύνει με τη διαπόμπευσή του και τις δικές τους πομπές -ένα «κάθαρμα» για μια φο μπιζού κάθαρση, μπας κι εκτονώσουν έτσι το λαϊκό αίσθημα, την οργή που σιγοβράζει.
............................................
Εντάξει! κι αύριο μέρα είναι. Κι αυτό το κείμενο θα ξεχαστεί· σε δέκα μέρες ο κ. Γερουλάνος θα αγοράσει μια-δυο-τρεις καινούργιες γραβάτες, ο κ. Ταστάνης θα συνεχίσει να γράφει
με την πείνα του, την περηφάνια του -εκεί στις λέξεις, στα γράμματα, στο νόημά τους
που μας διαφεύγει -δεν το αντέχει η γαμημένη οικονομία τους, οι γαμημένες γραβάτες τους, η γαμημένη κυβέρνησή μας...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 15.Ι.2011 stathis@enet.gr

Πρώτη σελίδα Προηγούμενη 1 Επόμενη Τελευταία σελίδα

1 Ο/Η costas έγραψε: (πριν 3 ώρες)

Η Τυνησία δείχνει τον δρόμο και όλοι αυτοί που φρικάρουν με το παντοδύναμο πασοκικό και νεοδημοκρατικό κράτος των ΜΜΕ, τραπεζιτών, εργολάβων που με τα ΜΑΤ και τους αργυρώνητους δημοσιογράφους επιβάλλουν την θέληση τους, πρέπει τώρα να αναθεωρήσουν και να βγούμε στους δρόμους. Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ, ΟΥΤΕ ΚΑΛΤΣΕΣ ΔΕΝ ΦΟΡΑΕΙ, ΑΝ ΦΥΣΗΞΟΥΜΕ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ.

2 Ο/Η salambo έγραψε: (πριν 3 ώρες)

Η Τυνησία μας δείχνει ότι οι λαοί μπορούν. Όχι ηττοπάθεια. Δεν ξεχνιέται τίποτα...

3 Ο/Η Ανώνυμος έγραψε: (πριν 2 ώρες)

Το καθημερινό σου γραπτό, βάλσαμο στην ψυχή μας...

7 Ο/Η Αφροδίτη της Siemens έγραψε: (πριν 1 ώρα)

Η Τυνησία δείχνει (όπως και πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής) ότι όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται στον τόπο τους για ένα καλύτερο αύριο αντί να μεταναστεύουν παρασυρμένοι από τις σειρήνες της φενάκης του γαμημένου καπιταλιστικού "παραδείσου" μπορούν να ελπίζουν ότι κάτι τέτοιο μπορεί και να συμβεί.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΓΙΑ ΑΝΑΠΗΡΙΑ 2009 Θ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ Α. ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ

Αρης Ταστάνης: Ο σπουδαιότερος νεοέλληνας λογοτέχνης με αναπηρία

Ο πιό σημαντικός λογοτέχνης με αναπηρία στην Ελλάδα της τελευταίας τριακονταετίας είναι δίχως την παραμικρή αμφισβήτηση ο Μυτιληνιός – από τα όμορφα Παράκοιλα – Αρης Ταστάνης. Το συγγραφικό του έργο είναι επηρεασμένο τόσο από τις πολιτικές καταβολές και πεποιθήσεις του (είναι ενταγμένος στην ελληνική αριστερά) όσο και από την εμπειρία της αναπηρίας – έχει μυϊκή δυστροφία – την οποία βιώνει από τα παιδικά του χρόνια. Το μείγμα των επιρροών στην περίπτωση Ταστάνη έχει λειτουργήσει θαυματουργά. Με μοναδικό τρόπο στα δώδεκα εξαιρετικά (όλα βραβευμένα) βιβλία του, ο Αρης Ταστάνης αναζητά την προσωπική μέσα από την κοινωνική απελευθέρωση αλλά και το αντίστροφο.

 Η προσωπική/κοινωνική/πολιτική του πρόταση χαρακτηρίζονται και είναι μοναδικές. Με αφορμή την έντονη κινητικότητα στον χώρο των διανοούμενων καλλιτεχνών με αναπηρία, τόσο εντός όσο και εκτός ελληνικών συνόρων, προβάλλει αδήριτη η ανάγκη να γίνουν ευρέως γνωστοί οι πλέον σημαντικοί εξ’ αυτών, οι αναμενόμενοι πρωταγωνιστές των όποιων παρεμβατικών εξελίξεων επίκεινται. Ο Αρης Ταστάνης δεν μπορεί παρά να αποδειχθεί ένας εκ των πρωτοπόρων της νέας προσπάθειας που ξεκινά από την νεοσυσταθείσα Κίνηση καλλιτεχνών με αναπηρία, έχοντας ως στόχο την οργανωμένη αντίσταση στην συνθήκη περιθωριοποίησης που οι γκρίζες εποχές επιβάλλουν στους ανθρώπους με αναπηρία. Αλλωστε, ο Ταστάνης λειτούργησε σαν πρωτοπόρος σε εποχές περισσότερο γκρίζες, περισσότερο δύσκολες από την σημερινή. Εχει κατακτήσει το δικαίωμα (να ξέρει) να διεκδικεί χωρίς φόβους και αυταπάτες από τα χρόνια που οι διεκδικήσεις ήταν μοναχικές, προσωπικές, δίχως καν την ασπίδα/άλλοθι της έστω θεωρητικής αποδοχής των “προοδευτικών”.

Ο Ταστάνης δεν ακολούθησε προοδευτικά ρεύματα σκέψης - ειδικά σε ότι αφορά την κατανόηση της κοινωνικής συνθήκης της αναπηρίας - αλλά προσωποποίησε ο ίδιος την προοδευτικότητα , έγινε ο ίδιος πρωτοπορία απαιτώντας συνοδοιπόρους να ακολουθήσουν. Οταν στα μέσα της δεκαετίας του 70 ο πολεμιστής Μυτιληνιός σάλπισε την εκκίνηση του αγώνα του , η αντιδραστική/πατερναλιστική περί αναπηρίας σκέψη και δημόσιος λόγος δεν ισορροπούσε έχοντας να αντιπαρατεθεί με έναν βαθύ προοδευτικό αντίλογο. Ο Ταστάνης ήταν ένας από τους λίγους (και ο μόνος στον χώρο της λογοτεχνίας και δημοσιογραφίας) που γέννησε προοδευτικό αντίλογο, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην δημιουργία μιάς - έστω στοιχειώδους - ισορροπίας που αποτέλεσε απαραίτητο υπόβαθρο για τις όποιες δικαιωματικές/προοδευτικές προσεγγίσεις της αναπηρίας στην Ελλάδα τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Ο ίδιος, σεμνός όπως όλοι οι σημαντικοί άνθρωποι, είναι βέβαιον ότι δεν αποδέχεται τον ρόλο του πρωτοπόρου, μόνο αμηχανία αισθάνεται όταν του αποδίδεται. Ομως αυτό ήταν, αυτό είναι και αυτό θα είναι όλη του την ζωή.

Του ζητήσαμε να μας γράψει ένα μικρό βιογραφικό (για να μην παραλείψουμε κάτι ή κάποιο από τα πάμπολλα σημαντικά που συνθέτουν το μέχρι σήμερα βιογραφικό του), πρόθυμα όπως πάντοτε ο υπέροχα διαθέσιμος στους φίλους Αρης Ταστάνης μας το απέστειλε. Ιδού:

Γεννήθηκα στα Παράκοιλα Λέσβου, το 1953. Η αντιστασιακή δράση του πατέρα μου, οι διώξεις στον εμφύλιο, καθώς και οι πρώτες ενδείξεις της σκληρής ασθένειας στο παιδικό μου σώμα, υποχρέωσαν την οικογένεια μου να εγκαταλείψει το νησί και να μεταναστεύσει στην Αθήνα. Από το 1966 κατοικώ στην Τερψιθέα – Γλυφάδας, από το 1973 σε ηλικία πλέον 20 χρόνων μετακινούμαι μόνο με αναπηρικό αμαξίδιο.

Από παιδί  γνώρισα κάτι παραπάνω από καλά, γνώρισα βαθιά όλες τις αρνητικές  πτυχές του νοσηλευτικού συστήματος και της κοινωνικής επανένταξης. Είχα την “τύχη” να μεγαλώσω σε εποχές γκρίζες κι άγονες για τ’ άτομα με αναπηρία. Σε δύσκολες συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού. Τότε που ήταν στίγμα για το άτομο και την οικογένεια του η αναπηρία και όνειρο η πρόσβαση στην πόλη και τη ζωή, στη μέριμνα της πολιτείας, στη μόρφωση και την αποκατάσταση…

     Μέσα σε αυτές τις συνιστώσες, θέλοντας να δώσω διέξοδο στην ανάγκη δραπέτευσης από τα ψηλά τείχη του αποκλεισμού, αρχίζω να γράφω ποιήματα και  να μελετώ αχόρταγα λογοτεχνικά κείμενα. Από τότε θα σημαδέψουν βαθύτατα όλη την ποιητική μου διαδρομή, τα πάθη και οι αγώνες των καθημερινών ανθρώπων. Τα όνειρα και οι αγωνίες στις υποβαθμισμένες γειτονιές της μεγαλούπολης. Μαζί πάντα ο νόστος και η θύμηση της Αιολίδας, (τόπος, χρόνος, ιστορία, άνθρωποι, αγώνες, θυσίες, οράματα).

Ο Αρης μας ζήτησε να αναφερθούμε στα κοινωνικά και λογοτεχνικά πεπραγμένα του των τριών δεκαετιών αποφεύγοντας τις υπερβολές, μόνος τρόπος να το αποφύγουμε είναι η στεγνή απαρίθμηση. Εχουμε και λέμε :

Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΛ) από το 1980. Είναι επίσης μέλος της  Διεθνούς Αμνηστίας και της Επιτροπής Συμπαράστασης Πολιτικών Προσφύγων από το 1981. Πέραν αυτών είναι ιδρυτικό μέλος του πανελλήνιου συλλόγου παραπληγικών, ενώ από το 2003 είναι ενεργό μέλος της κινηματικής Παρέμβασης Αναπήρων Πολιτών (ΠΑΝΑΠ)                                

Σε ότι αφορά την εκδοτική και δημοσιογραφική του παρουσία : Το 1983 εκδίδει το λαογραφικό περιοδικό «ΤΑ ΠΑΡΑΚΟΙΛΙΩΤΙΚΑ» Λέσβου και το 2002 εκδίδει το πολιτιστικό περιοδικό  «ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΝΩ ΚΑΤΩ». Καθ’ όλη την διάρκεια των χρόνων συνεργάζεται και αρθρογραφεί σε αναρίθμητα περιοδικά  και εφημερίδες, τόσο  στις συνοικίες  και στην  περιφέρεια, για ποίηση, λογοτεχνία, για τον κοινωνικό αποκλεισμό και την ανάγκη άρσης του, καθώς επίσης και για την ιστορία – λαογραφία της αγαπημένης Λέσβου. Ειδικά σε ότι αφορά την τελευταία, ουδέποτε ο νους του Αρη την εγκαταλείπει , γράφει ακατάπαυστα. Τα τελευταία χρόνια, από 2006 – 2008 γράφει στην εφημερίδα  «ΕΜΠΡΟΣ» την στήλη «Της Καθημερινής Ζωής μας». 2006 – 2008, ενώ από το 2008 μέχρι σήμερα τα κείμενά του φιλοξενεί η εφημερίδα  «ΠΟΛΙΤΗΣ» , το πλέον έγκυρο προοδευτικό βήμα της μάνας πατρίδας.

Επίλογος με τους τίτλους του λογοτεχνικού έργου του Αρη Ταστάνη αυτού που τον καθιστά αθάνατο μεσ’ τον χρόνο, που τον αναδεικνύει ως έναν εκ των σημαντικότερων νεοελλήνων συγγραφέων και σίγουρα τον σημαντικότερο νεοέλληνα λογοτέχνη με αναπηρία. Πτώση

τίτλων λοιπόν, με την υπόμνηση ότι δεν αναφερόμαστε σε τίτλους τέλους αλλά σε τίτλους – εχέγγυα μιας ακόμα σημαντικής νέας αρχής :

  Το πρώτο εκδοθέν ποίημα του Ταστάνη υπό τον τίτλο «ΜΠΟΡΕΙΣ»  - αφιερωμένο στους ζωγράφους με το στόμα και το πόδι - κυκλοφόρησε   μεταφρασμένο σε  14  γλώσσες στο ημερολόγιο της Διεθνούς Ένωσης Αναπήρων Καλλιτεχνών (1976). Εκτοτε ακολουθεί σειρά σημαντικών βιβλίων του, αρχής γενομένης από το ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΓΥΑΛΙΝΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ (Αθήνα 1976) και έναν χρόνο μετά τα ΑΙΟΛΙΚΑ (εκδόσεις Ιωλκός 1977). Ακολουθούν :

14 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΩΤΗ ΑΓΓΟΥΛΕ  (εκδ. ΔΙΟΓΕΝΗΣ 1979) , ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΣ                   ( εκδ. ΔΙΟΓΕΝΗΣ  1979),  ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ (εκδ. ΚΕΔΡΟΣ 1982 με σχεδιασμό εξωφύλλου της εξαίρετης Βάσω Κατράκη), ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΣΤΑΣΕΙΣ (εκδόσεις ΔΙΟΓΕΝΗΣ 1985, επίσης σχεδιασμός εξωφύλλου της Β. Κατράκη.)

Από τις αρχές της δεκαετίας του 90 λογίζεται η ώριμη περίοδος του Ταστάνη, αρχής γενομένης από τα  ΑΙΟΛΙΚΑ  Ι Ι (εκδόσεις ΚΑΛΑΜΑΣ  1992) και το υπέροχο  ΚΑΙ ΑΚΟΥΓΕ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ (εκδ. ΚΑΛΑΜΑΣ 1992, σχ.εξ. Β. Κατράκη). Για να ακολουθήσουν  με την ροή των χρόνων ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΆ ΤΩΝ ΟΔΟΙΠΟΡΩΝ (εκδόσεις  ΗΡΑ 1999, με υπέροχο σχεδιασμό εξωφύλλου της Τζέλη Χατζηδημητρίου), και μιά τετραετία μετά  ΤΟ ΕΓΩ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ (εκδ. ΗΡΑ 2003) – γνώμη του γράφοντα, ίσως η περιεκτικότερη μύηση στην συναισθηματική σχέση με την ροή του χρόνου ενός ανθρώπου κοινωνικά αποκλεισμένου που προσφέρει η νεοελληνική λογοτεχνία. Τα τελευταία δύο βιβλία με την υπογραφή του Ταστάνη είναι το TAΞΙΔΙΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ  ΑΛΙΣΑΧΝΗΣ (εκδ. ΑΣΤΕΡΙΑΣ 2005) και το ιστορικό αφήγημα – ντοκουμέντο ΠΡΟΚΟΠΗΣ  ΠΑΝΤΑΖΗΣ (εκδόσεις Κ.Ψ.Μ.  2007) αφιερωμένο στον τελευταίο μυτιληνιό αντάρτη του ελληνικού εμφυλίου. Τα τελευταία δύο βιβλία , εν αναμονή της ακόμα πιό γοητευτικής συνέχειας.